สำหรับคุณแล้ว..ความรักคืออะไรคะ ?
สำหรับอังโตน ชายหนุ่มผู้ถูกทิ้งไว้ข้างน้ำตกตั้งแต่ยังแบเบาะ
ไม่เคยรู้จักพ่อแม่ตัวเอง ไม่มีญาติพี่น้อง ไม่มีใครเลยนอกจากหลวงพ่อที่เก็บเข้ามาเลี้ยงไว้
และเมื่อโตขึ้น ..แม้แต่หลวงพ่อก็จากเขาไป ชายหนุ่มผู้กล่าวลาแผ่นดินเกิด
เดินทางข้ามฟ้าข้ามทะเลไปยังดินแดนที่ผู้คนพูดจาคนละภาษากัน
เมื่อแรกเหยียบแผ่นดินนั้น ชายหนุ่มไม่สามารถสื่อสารกับใครได้แม้แต่คำเดียว
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ณ ที่นั่น..เขามีความรัก
"..กับเยจิน ผมรักเธอในทันทีแรกเห็น นึกแปลกใจตัวเอง ทำไมไม่เจียม
ทำไมจึงปล่อยให้ตัวเองเดินเข้าไปหาความผิดหวัง จริงๆแล้วเธอเป็นใครผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
แล้วผมก็รู้ว่าไม่ใช่เพราะความไม่ประมาณตัว ผมไม่ได้เพรียกหาความเจ็บปวดผิดหวัง
ผมเพียงแต่พร้อมเผชิญมัน สิ่งนี้เองที่เรียกว่าความรัก
ความรักคือเยจิน
..เยจินคือความรัก "
สำหรับผาฝน นางแบบสาวเจ้าอารมณ์ เด็กสาวร้ายกาจ
ที่หากทั้งชีวิตเธอจะยืนอยู่บนรองเท้าคู่งาม
เหยียบย่างไปบนพรมแดงบนแคทวอล์คเหมือนเช่นที่เคยเป็นมาตลอด
ก็ยังไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่ที่เธอจะได้รู้จักกับความรัก
"ฟ้า เราเป็นแฟนกัน เรารู้จักกัน แต่ไม่รู้จักความรักหรอก"
แต่เมื่อถึงวันหนึ่ง ด้วยวิถีทางที่ไม่อาจล่วงรู้
ความรักเดินทางมาสู่หัวใจดวงที่เป็นดั่งหินผา
ทำให้คนที่เคยมืดมิดในความสว่าง ได้พบแสงสว่างในความมืด
"..ผาอยากให้คุณทำเหมือนอย่างที่ทำทุกวัน
เวลาที่คุณพูด ผารู้สึกเหมือนมีคนร้องเพลงกล่อม รู้สึกเหมือนว่าได้หลับไปพร้อมนิทานก่อนอน
นิทานที่ขับไล่ฝันร้ายให้หายไป คุณร้องเพลงของคุณ แต่ผาได้ยินเพลงของผา
คุณเล่านิทานของคุณ แต่ผาฟังนิทานของผา สำหรับผาแล้ว โลกยังคงมีเสียงเสมอ
ไม่ว่าเราได้ยินหรือไม่ก็ตาม.."
และฉันก็คิดว่าความรักยังคงอยู่กับผาฝนเสมอ แม้ว่าคนที่เธอรักจะอยู่ด้วยหรือไม่ก็ตาม :)
สำหรับพร่างฟ้า นักขับตีนผี ลูกคนมีเงิน
ที่รู้จักการแสดงความรักเพียงวิธีเดียว คือการให้ของมีค่า
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ พร่างฟ้าจะได้รู้จักความรัก แต่ก็หวังว่าคงจะมี..สักวัน
...กรูน่ะหรือไม่รู้จักความรัก..พร่างฟ้าคิดอย่างแค้นเคือง แต่ผาฝนไม่ยอมพูดอะไรกับเขาอีก
ทั้งไม่ยอมเจอหน้าด้วย พร่างฟ้าจึงต้องลงทุนซื้อจักรยาน
..ไม่แน่ว่ามันเป็นเทรนด์ใหม่ของความรัก ในวันที่ทุกคนก็พร่ำพูดกันแต่เรื่องโลกร้อน
เทรนด์แบบนี้ผาฝนทันสมัยกว่าเขา พร่างฟ้าต้องยอมรับ
^^"
และ..สำหรับเยจินเยจินผู้สวยงาม ยิ้มใส ตาใส เยจินผู้อัธยาศัยนิ่มนวลและอ่อนโยนคนนั้น
"..คนดีของฉัน คำสัญญาไม่ใช่พันธนาการ
เธอต้องเชื่อสิว่าตัวเธอเป็นอิสระ ปลดปล่อยตัวเองจากคำสัญญาที่เคยให้แก่กันเถอะ
ในวันหน้า ถ้าเธอจะกลับมาหาฉันก็เพราะอยากจะกลับมา ไม่ใช่ต้องกลับมาเพราะคำสัญญา
ถ้าเธอพบว่าสามารถรักใครบางคนได้มากกว่าฉัน เธอจงรักเขาและเลือกอยู่กับเขา
ฉันจะเป็นสุขไปกับความรักของเธอ"
ความรักของเยจินทั้งหนักแน่นและเป็นอิสระในขณะเดียวกัน
ถ้าคำว่า"นกก้อนหิน"ในชื่อเรื่องนี้จะทำให้ฉันคิดถึงอะไรสักอย่าง
ฉันก็คงนึกถึงความรักของเยจินนั่นล่ะ
"ฉันคิดตลอดว่านกตัวนี้คือเธอ ฉันอยากเห็นเธอโบกบินไปในโลกกว้าง
อย่าให้เวลาสี่ปีข้างหน้าไร้ความหมายเหมือนหลายเดือนที่ผ่านมานะคะ
คนรักของฉันต้องเติบโตขึ้น เปิดหัวใจมากขึ้น เฝ้าดูหัวใจตัวเอง
ถ้าหัวใจเธอรักใคร จงบินไปหามัน"
จังหวะของตัวอักษรในหนังสือเล่มนี้ อ่อนโยน เนิบช้า ทว่าอบอุ่น
แตะตรงหัวใจเราแผ่วๆ เหมือนลมหายใจของคนรักที่ผ่าวปะทะแผ่นหลัง
ยามที่ใครสักคนหนึ่งกำลังขี่จักรยาน และมีคนรักซ้อนท้าย
ลมหายใจหอมหอม อบอุ่น และเต็มไปด้วยไอรัก ..
ด้วยจังหวะจะโคนแบบนั้น ด้วยเนื้อหาเรื่องราวในหัวใจของผู้คนที่ต่างเชื้อชาติ ต่างที่มา ต่างนิสัย
ด้วยถ้อยคำงดงาม ความรู้สึกอ่อนหวาน แต่ก็เรียบง่าย
สำหรับฉันแล้วหนังสือเล่มนี้ จึงเป็นหนังสือที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
เมื่ออ่านจบลงแล้วรู้สึกเหมือนบางอย่างได้รับคำตอบ และในขณะเดียวกันก็เกิดคำถาม
สำหรับคุณแล้ว..ความรักคืออะไร ?
